Mevlânâ Câmî'nin (k.s) talebelerinden biri anlattı:
Bir gün hocamı ziyaret için yola koyuldum. Yolda giderken karşıma güzel bir kadın çıktı. İlk görmemde etkilenmiştim, ikinci defa görmemek için gözümü başka tarafa çevirdim. Fakat başımı çevirip bir daha bakmak istedim.O anda yanımdan geçmekte olan odun taşıyan hamalın bir odunu gözüme çarptı. Öyle acıdı ki sanki gözüme ok saplanmıştı. Gözümden kan akmaya başladı. Yabancı kadına bakmanın cezasını hemen görmüştüm. Kan durduktan sonra hocamın bulunduğu meclise gittim. Hocam yanındaki pek çok kimseye nasihat ediyordu. Bir kenara oturup dinlemeye başladım. Hocam bir ara sohbetin konusunu değiştirerek:"Biri yolda gelirken, yanından geçmekte olan bir güzele bakmış. O anda bir el peyda olup, o kimsenin gözüne bir tokat vurmuş. Bu tokadın dehşetinden gözyaşları dinmemiş ve gözünden kan akıtmış. O esnada bir ses işitmiş:'Bir kere harama bakmaya bir dokunma kâfidir. Eğer sen bakmaya devam edersen, biz de dokunmamızı artırırız' buyurmuş."Hocam bunu anlattıktan sonra, benden tarafa bakarak,"İnsan harama bakmaktan gözü korumalıdır ki, ona el uzatmasınlar" buyurdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder